بهار فرصتی برای اظهار شرمندگی

پروردگارا!....ای آرامش هستی ام!

حالا که ذره ذره طبیعت همه در سجده و رکوع اند.........

اکنون که بادها در آرامش سحری تو را زمزمه می کنند......

 و بادیه ها در سکوت بکر خود تو را می جویند..........

درختان، شاخه هاشان را به دامان آسمانت سپرده اند....

و مرغان سحری به نیایش تو مشغولند....

این منم! با کوله باری از غفلت و گناه       و این توئی! ای بزرگ ستودنی....

          با دستانی پر از کتیبه های غفار الذنوب و ستارالعیوبت

تو می بخشی و من آب می شوم در شرمندگی خودم! ...وااااااااای !!!!

پس مگذار که ماه رجب را با اینهمه درخشش و نور افشانی اش....

که سراسر عشق بازی با توست و مسئلت از بارگاه مقدست ...

 براحتی از دست دهم...................

مگذار مهربان من!.................

رحم کن ای خدا!..........تنهایم مگذار..... . ای یکتا پروردگار من!...