دلنوشته ای برای شهیدی که خواست سرش برود

دلنوشته ام برای اقا محسن حججی

وامروز ودیروزتر ها کنار یک شهید حنجره وبغضم خسته شد 

دست ودلم آنقدرگره کور با خود دارد که هیچ دندان ودستی یارای عقده گشایییش را ندارد و

داغدار شهید دافعم .حرم کجایی؟باز همان بهت وناله ونفهمی های همیشگی به سراغم آمده 

وتازه وقتی بفهمی دیگر خیلی دیر شده است .

محسن آقای حججی گل پرپر شده ی بی سر .ای سپید واژه ی بی نشان خوشا بسعادتت آقا محسن 

راستی که طریق عشق را جانانه پیمودی و

با خلوص وگمنام گمنام کار کردی واکنون شدی شهره عالم وآدم 

خیلی ها برایت هشتک زدند وخیلی ها در غربت ومطلومیت وغربتت ناله سر دادند 

ومن هنوز در روز مرگی هایم غرق شده ام .

هنوز راهی برای شهید شدن نیافته ام 

خدایا اشکهایم را نمیبینی ؟

میدانم بی ظرفیت وخوارم...قبول اما تو 

تو خودراه نشانم بده 

تو بگو کجا بروم .کجا به آرامش برسم 

تو بگو 

حتما الان کنار حوض کوثر جمعتان جمع است وسرمست می ناب وصال هستید کنار بهترینها 

شهید عباس دانشگر .شهید رسول پور مراد شهید آقا محمود رضا بیضایی .شهید صدرزاده ....شهید صابری 

خوشبحالتان 

دلم بند هوای نفس است 

فریادها وضجه هایم در گلو رسوب کرده خداااای مهربانم 

سکون گریبانم را گرفته و

شهدا 

به حق بزرگیتان به حق تمام لحظه هایی که از خدا شهادت را طلبیدید .

دست ماروهم بگیرین 

من خسته نمیشم 

بازهم ازتون کمک میخوام 

کمکم کنین 

جهاد

پسر کو ندارد نشان از پدر 

پدر جبهه عشق وجهاد نمره قبولی آورد و

پسر در صجنه ی جهاد علمی 

روحت شاد ای شهید