نجوایی حزین

چه غریبانه

دلم..

میل...

شهادت.‌‌..

دارد .....

گنده تر از دهانت که حرف بزنی 

یکی قهرش می گیرد وچیزی می گوید 

وتو مجبوری شرمنده شوی یا سکوت کنی  

سکوتی معنا دار وشکننده 

تراوشهای ذهنم بال گشوده واز سرزمین یادها کوچ کرده اند 

ومن مانده ام حزین تر از همیشه در حسرت یک نگاه جانانه 

نگاهی پر از فریاد عشق 

ضجه های انتظار را شمرده ام گویی اسمان دل من 

همیشه ترک دارد وچاره ودرمانی ندارم جز صبر 

صبر برهمه ی آنچه در نهانخانه ی قلبم می گذرد

وروحم را می آزارد 

 اللهم لا تکلنی إلی نفسی طرفة عین أبدا