غربت خدا

غریبی خدارو میبینین؟

۱ ایمان به خداوند، در عمق روح انسان عجین شده و حوادث تلخ،

 عامل بیدارى این و جدان و فطرت خداجوى اوست. 

«مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا» ۲آنان که دعا و نیایش موسمى دارند، 

مورد انتقاد و کارشان بى‏ ارزش است. «مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا»

۳ دعا در هر حال جایز است ایستاده، نشسته یا خوابیده. «لِجَنْبِهِ»، «قاعِداً»، «قائِماً»

۴ نیایش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است. «دَعانا» … «کَشَفْنا» 

 

۵ رفاه، زمینه‏ى غفلت است. «فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا»

۶انسان، ناسپاس است. «مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا»

۷ آنان که خدا را فراموش کنند، زندگى مادّى در نظرشان زیبا جلوه مى‏کند. «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ»

۸ فراموش کردن الطاف خداوند، نوعى اسراف است. «مَرَّ» … «لِلْمُسْرِفِینَ»

۹ هر کس در رفاه، غافل و در گرفتارى دعا کند، مسرف است. 

«مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا» … «فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ» … «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ»

۱۰ مرفّهان، از خودراضى‏اند. «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ»

منبع: تفسیر نور، ج‏۵، ص: ۱۹۰