کبوتر حرم شدی؟

قدیمی ها می گفتند"کبوتر حرم شدی؟"یعنی شاید حسودی شان می شده 

که همیشه در حرمی وکنار یار و زیر سایه ی آقا

کبوتر که شوی دیگر برای ورود اذن دخول نمی خواهد.فقط آدم ها برای ورود

 ،اجازه لازم دارند.همان ادم هایی که مثل من پایشان قفل است به زمین 

!اما تو که کبوترحرمی!بال می زنی وعاشقانه وآسوده از قوانین دست وپاگیر زمینی ها به حرم وارد می شوی

.تو" الناس" نیستی که منع شده باشی برای ورود مگر با "اذن"،تو آزادی .دائم الزیاره هستی وخانه ات حرم است 

.تو کبوتر حرمی ومن چقدر با حسرت نگاهت میکنم .اصلا ما چکار داریم به کبوترها؟

!کار کبوترها با فرشته های آسمانی است.همان فرشتگانی که فوج فوج پاسبانی معنوی حرم را بر عهده دارند.

ملائکه می دانند وکبوتر ها.حتما یک جوری با هم کنار آمده اند که کبوتر ها به اذن دخول نیازی ندارند.

آن ها بهتر می دانند امامی که می شنود ومی بیند ارادتی می خواهد که در

 بالاهای آبی بهتر می شود حسش کرد .چه لذتی دارد دانه پاشیدن ها برای این کبوتران بی اذن بال می گشایند 

به سوی گنبد حرم /آنها  به شهر وآدم های رنگارنگش کاری ندارند....

تا به حال مگر کبوتران حرم را در میانه ی شهر شلوغمان دیده ای؟!